Kiedy łyżką wsuwam dżem już mnie swędzi lewa dłoń.

Amelia Karmazynowicz

13 sierpnia 1960

Nie wszystko złoto co sie świeci | Chciałabym, chciała... | Mogłaś moją być, kryzysową narzeczoną | Poznajesz uchem kolejne frazy, wciąż masz przed sobą kierunkowskazy | Grawitacji nadszedł czas | Pytanie, wołanie i rozkaz | Jestem dzieckiem szczęścia | Nie wiem czy to wstyd, że mi wiary brak | Kto zwiariował? Ja czy świat? | Poszła Karolinka do Gogolina... | A na deser suita tańców lubelskich | W moich stanch wciąż Warszawa | I do grosza wciąż grosz | Przepięknie jest i tylko tlenu mniej | Wszystko co kocham | Ten taniec nie skończy się.

Palę myśli swe, chcę odnaleźć się 
Chcę uciekać i nie budzić jej ze snu. 

Jeśli komuś przyszłaby na myśl porządna i ogarnięta dziewczyna, z jako takimi planami na przyszłość, której marzy się miły mąż i trójka dzieciaków, mógłby spokojnie spojrzeć na Amelie. Od zawsze była tą spokojniejszą w rodzinie. Nie brała udziału w kłótniach, nie wywoływała wojen w domu i przede wszystkim zawsze robiła to, czego od niego wymagano. Wymarzony córeczka swoich rodziców, która niczym mały aniołeczek nigdy nie przysparzała problemów, nie musiała... Jej starsze rodzeństwo nadrabiało za cały legion! Amelka miała swoją szkołę i miała swoje Mazowsze po zajęciach, bo przecież coś w życiu trzeba robić. Od zawsze kochała tańczyć a fakt, że jej rodzice przewijali się przez stały skład zespołu niemal od początku jego działalności, zadziałało tylko na jej korzyść. Ówczesny choreograf nie miał wątpliwości, że Amelia powinna zasilić ich szeregi i trzy raz w tygodniu ćwiczyć klasyczny balet, folklorystyczne figury i ładny, sceniczny uśmiech. Jako jedyna z rodzeństwa czerpała z tego autentyczną przyjemność. Jej dwóch starszych braci chodziło na próby jak na skazanie, a i tak urywali się z zajęć przy każdej nadarzającej się okazji. Amelka nie chciała tego robić. Wiedziała doskonale, że zaistnienie w Zespole da jej możliwość zagranicznych wyjazdów, o które w tych czasach było przecież tak trudno. Nikogo nie było na to stać a przede wszystkim nikt nie miał czasu. Jej matka i tak kręciła z niezadowoleniem głową, bo dziewczyna spędzała w salach prób większość swojego wolnego czasu. Rano pomagała mamie w zakładzie krawieckim a jak tylko wybijała czternasta, zbierała swoje rzeczy i niemal wybiegała z zakładu, by móc poćwiczyć na sali. Jej ojciec - zawiadowca stacji Warszawa Główna - już dawno machnął na córkę ręką. Przecież lepiej żeby przesiadywała na próbach w zespole, niż żeby szlajała się po ulicach. Jeszcze wpadnie w tarapaty, albo ktoś jej zrobi krzywdę.  A tak to przynajmniej uczy się o tradycjach własnego kraju i nikomu nie przeszkadza. Choć mogłaby wziąć się za normalną robotę, a nie tylko kilka godzin u matki i z głowy. Amelii nie śpieszno do pracy, nie śpieszno do normanego życia i przede wszystkim nie śpieszno do dorastania, bo dorastanie z pewnością boli niesamowicie i śni się po nocach niczym senny koszmar! Jej rodzice twierdzą, że jest zamknięta w sobie, ale co mogą wiedzieć rodzice?! Interesuje ją cały świat, wszystko ogląda z nie małym zainteresowaniem, więc często pakuje sie w kłopoty - w końcu nie wszyscy lubią gdy ktokolwiek im sie przygląda (podobno, wśród niektórych, budzi to podejrzenia). Bezsprzecznie beznadziejna z niej romantyczka. Marzy o księciu na białym koniu, a niszczy wszystkie potencjalne piękne momenty. Amelia po prostu nie umie wytrzymać i zadaje zbyt wiele pytań albo po prostu zaczyna się śmiać wtedy, kiedy nie powinna. Już taka jej natura i niestety trzeba ją zaakceptować i kochać pomimo wszystko. Mimo że jej rodzice są święcie przekonani, że mają pod dachem istnego aniołka, Amelia też potrafi zaszaleć. Charakterek z pewnościa odziedziczyła po dziadku, ktory ganiał  swego czasu po Warszawie  licząc, że ktoś stanie z nim w szranki. Amelka potrafi tupnąć nogą i postawić na swoim, ale spokojnie -  bić się z nikim nie chce (i chwała Bogu bo jej biedny ojciec już dawno by oszalał mając w domu trójkę rwących się do rękoczynów dzieciaków!)

Siła cierpliwości, ale jak trzeba to krzyknie, choć raczej zaprogramowana jest na spokojną rozmowę. Mistrzyni dyplomacji. Urodzona bajkopisarka, jak sytuacja tego wymaga potrafi ściemniać na potęgę, bez mrugnięca okiem. Nałogowa  palaczka z rogu dwóch ukochanych ulic (choreograf straszy ją, że powinna rzucić palenie bo przecież tancerce nie przystoi). Mimo umiłowania do palenia, papierosów nigdy nie kupiła! Częstuje ją zazwyczaj ukochana ciocia Basia, siostra jej ojca. Ciocia Basia wyszła za mąż za bardzo bogatego właściciela fabryki i teraz wiedzie spokojne i dostatnie życie w jednej z warszawskich kamienic. To od niej Karmazynowiczowie mają pomarańcze, banany i czekoladowe cukierki w takiej ilości, że rozdzielają między wszystkich sąsiadów z bloku, a im jeszcze zostaje. Ciocia Basia jest absolutną idolką wszystkich koleżanek Amelki, bo potrafi błysnąć dowcipem i kryć dziewczyny przed rodzicami, gdy te wypuszczą się późnym wieczorem na prywatkę u znajomych. Zresztą, nie jest tylko miła dla jej koleżanek. Taneczny partner Amelki, znany zresztą cioci od małego, jest absolutnym ulubieńcem starszej pani. Zawsze z odwiedzin wychodzi z kartonem fajek i z kieszeniami pełnymi cukierków: I jeszcze pomarańczkę na drogę weź Marcinku, bo pewnie zgłodniejesz! Zupełnie jakby nie zjadł tony obiadu chwilę wcześniej. 

Amelka jest naprawdę równą babką, choć niektórzy ludzie twierdzą że na pierwszy rzut oka straszna z niej suka. Faktycznie, czasem potrafi spojrzeć tak, że człowiekowi robi się zimno, ale w gruncie rzeczy strasznie ciepła z niej osoba, a empatia kiedyś ją zgubi. Pewna siebie. Mocno stąpająca po ziemi. Wiecznie uśmiechnięta optymistka uzależniona od gumy do żucia. Nie wyobraża sobie życia poza Warszawą i kompletnie nie rozumie swoich braci, którzy twierdzą, że prawdziwe życie istnieje tylko na Zachodzie. 

---

dzień dobry! 

Amelia zaprasza na wątki i wszelkie powiązania! 

Winona Ryder na górze :)