I wiosna przyniosła mi okropny śmiech idioty.

dr Adam Judyn

siódmy lipiec czterdzieści dziewięć ♣ trzydzieści jeden lat na karku ♣ Warszawiak z krwi i kości

Czy dobry Bóg nas stworzył? Czy dobry Bóg nas zniszczył? ♣  chciałbym się jeszcze powłóczyć z tobą ♣ zobaczyć razem niebo po burzy ♣ twarz moją widzę, twarz przekleństwa ♣  nierozdrapane ściany, nieposzarpane łóżko, nierozwalony pięścią ♣ ach dzisiaj już kochany mąż ♣ daleki i pijany mąż ♣ nieraz bezczynnie w parku siedzę, staram się sobie odpowiedzieć; jakie motywy miałeś Jezu, żeby tak skończyć?! ♣ od rynsztoka do ściany zygzakami się toczyć ♣  ranyjulek! swobodny, bezpański, jak pies! ♣ podnieś łeb, gwiazdy łykać i na nogach się chwiać! ♣ ale zegar nigdy nie wybije godziny samego tylko bólu ♣ bo ja chciałem być kimś, bo ja byłem Żyd, a jak Żyd nie był kimś to ten Żyd był nikt ♣ może stąd dla świata tyle z nas pożytku, że bankierom i skrzypkom nie mówią: ty Żydku! ♣ JA- to ktoś inny ♣ Jedyną myślą nie do zniesienia jest to, że znieść można wszystko. 

Pewnego wieczoru wziąłem na kolana Piękno. – I przekonałem się, że jest gorzkie.

Do kogo masz się modlić doktorze Judynie? Kiedy cały świat ucieka ci spod stóp. Czy to dlatego, że jesteś furiatem, czy dlatego, że wypijasz za dużo alkoholu? Czy to dlatego, że twoja żona nie może już dzielić z tobą twojej chorej wizji życia? Przyszedłeś na świat niedługo po wojnie, w stolicy, z której jeszcze kilka lat temu nie ostał się kamień na kamieniu. Twoja matka, znana pani doktor i jakiś tam ojciec. Nie pamiętasz jego twarzy, choć ktoś kiedyś powiedział, że jesteście do siebie podobni.

Do kogo masz się modlić doktorze Judynie? Bękarcie losu z grymasem przyklejonym do twarzy. Złowrogim spojrzeniem przeszywasz swoich pacjentów Nie wiesz, co to bieda, mama dała ci wszystko, od nazwiska, aż po elementarne zasady savoir-vivre. Zabawne, bo akurat ty nie znasz sztuki życia, nie masz bladego pojęcia na temat egzystencji. 

Ile miałeś lat, gdy ostatni raz widziałeś ojca? Siedem? Ktoś powiedział ci, że odszedł, bo w tym kraju był niemile widziany. Zamieszkałeś z babcią, która sznurowała usta, bo całe życie drżała o bezpieczeństwo swojej rodziny. Matkę widziałeś od święta, przynosiła ci prezenty i pozwalała bawić się stetoskopem. 

Chciałeś iść na akademię sztuk pięknych, ale kazała ci wybrać medycynę. Zgodziłeś się, życia nie można przegrać dwa razy. Zresztą wtedy byłeś jeszcze pogodnym chłopakiem, wieczorami szlajałeś się z przyjaciółmi, ludźmi takimi jak ty, wykształciuchami. Wszyscy burżuje świnie są, czyż nie tak śpiewał Brel?

Dostałeś dyplom, babcia umarła, zostałeś w pustym domu, nie zadawałeś pytań, chodziłeś do pracy, wracałeś. Pewnego dnia na twój telefon zadzwoniła zrozpaczona kobieta, do słuchawki powiedziała, że ktoś jej ciebie polecił, nie wiesz dlaczego. Po latach przekonujesz siebie, że tak musiało być, tak chciał los. Wsiadłeś w pociąg na dworcu Wileńskim i zobaczyłeś tam kobietę tak piękną, że piękniejszej nie widziałeś przez całe swoje dwudziestoparoletnie życie.  Wysiadła na tej samej, parszywej stacji w podwarszawskim Wołominie. Zapytałeś ją o ulicę, mieszkała blisko, szliście razem tym szpetnym wydeptanym chodnikiem. 

Dziś nosi twoje nazwisko i nie jeździ już zapchlonymi pociągami. Pracujecie w jednym szpitalu, czasem jecie wspólnie kolację, kładziecie się spać. Ale coś poszło nie tak. Nawet nie wiesz co. Los nie chciał być dla ciebie dużej łaskawy, a może zabrakło odrobiny wiary? Straciłeś sens pewnego poranka, wybiegając z tramwaju. Spieszyłeś się, myślałeś tylko o tym, że w torbie masz ważną dokumentację, że Aśka nie wie, co zrobić na obiad. 

Z lekarza stałeś się pacjentem. Kierowca, który potrącił cię na przejściu dla pieszych, był bardziej przerażony od ciebie. Przez pierwsze dni karmiłeś się bólem, żałość rozlewała się po twoich trzewiach, a ty bezradnie patrzyłeś na to, jak psujesz swoje własne życie. Wciąż nie zadawałeś pytań. Kolega po fachu, mężczyzna w białym kitlu przyszedł do ciebie pewnego wieczora i kręcił głową. Nie pamiętasz jego słów, przed oczyma masz tylko ten gest. 

Ze szpitala odebrała cię Joanna. Powiedziała, że nic się nie stało, ale to było kłamstwo, nie wiedziałeś czy chcesz wracać do pracy, nie wiedziałeś czy możesz. Twoja prawa noga wciąż odmawia ci posłuszeństwa. A ty boisz się ludzkich spojrzeń. Krzyczą: lekarzu, ulecz się sam! Więc podpierasz się mocniej na kuli, a w domu nalewasz sobie kieliszek wódki, dwa, ewentualnie pięć. Wszystko w imię nieznośnej lekkości bytu.

To już trwa kilka lat i z każdym rokiem jesteś coraz bardziej wyjałowiony. Pracujesz za dwóch, żeby nikt nie powiedział ci, że się nie nadajesz, że jesteś gorszy niż byłeś. Uciekasz w siebie, w swoją rozpacz, w swój ból. Nie dzielisz się nim z żoną, bo boisz się odrzucenia, zazdrośnie patrzysz na młodych lekarzy, którzy się w okół niej kręcą. 

Do kogo masz się modlić doktorze Judynie? Czy jest jakiś Bóg dla kulawych doktorów? Dla nieszczęsnych wykształciuchów. Twój ojciec wierzył w Jahwe, dowiedziałeś się o tym przez przypadek i od tego czasu wstydzisz się swojej żałosnej egzystencji jeszcze bardziej, jakbyś komuś zrobił przez to krzywdę.

Do kogo masz się modlić doktorze Judynie? Do kogo modlić się w tym kraju, w co wierzyć, gdy nie wierzy się nawet w siebie samego?

dzień dobry. dżoju. wita z Judynem. 
Judyn nie gryzie, nie bije i lubi powiązania i wątki.